‘De eerste twee jaar werkte ik bij mijn vader. Die had een kleine boerderij met meestal zo rond de tien koeien. Die koeien gaven lang niet zo veel melk als tegenwoordig. Als je een koe had die in de zomer 25 liter melk gaf, dan was dat een hele beste koe. We hadden verschillende schuurtjes achter het huis. In de grootste schuur konden tien koeien staan. In de strenge winter van ‘62/’63 was de waterleiding vaak bevroren en moest je alle koeien emmers water brengen. We gebruikten toen zelfs een juk.

We werkten ook wel eens samen met een buurman. Vooral als je de koeien op een grote praam verweid moesten worden, dan lukte dat alleen niet. We hadden 7 ½ hectare land verdeeld over 13 stukken. De grootste stukken land waren wel 300 meter lang en heel smal. Dan weet je meteen hoeveel sloten je voor de schouw moest kanten, krozen en soms baggeren. Mijn rugproblemen komen toch wel voor een deel daarvandaan. Overigens tijdens het baggeren heb ik eens een Spaanse pot gevonden, die na taxatie uit de 17e eeuw bleek te stammen. Arie Blokdijk kwam altijd met twee paarden maaien. Hij liet tijdens het hooien zijn twee paarden rustig een paar uur los op de praam staan. Bij ons vandaan moest je ongeveer 20 minuten roeien voordat je bij het verste het land was. Kloetend duurde het nog langer.

Toen mijn vader in 1964 overleed ben ik gestopt met boeren. Bij het opruimen van de schuur kwamen we op zolder nog een smeedijzeren weegschaal, met twee koperen bakken en gewichten er aan, uit 1706 tegen. Deze hangt nu, gepoetst en wel, bij ons in de kamer.’